Terug naar huis

Zuid-Amerika, week 59: 19 - 21 augustus 2007

We zijn weer thuis. In je eigen bed slapen, ruime keus bij het boodschappen doen, je Nederlandse boeken terug, zelfstandig door de stad fietsen, met een vriendje afspreken, zelf de was kunnen doen, jeugdjournaal kijken en pannenkoeken bakken.

Iedereen weer inschrijven bij de gemeente Delft, adreswijzigingen doorgeven en thuis alle apparatuur weer werkend krijgen.

En dan begint het gewone leven weer: Johan gaat terug naar zijn oude klas (nu groep 8), Litty begint in de brugklas, Wim herstart de werkzaamheden van Helder Communicatie, we gaan weer korfballen, badmintonnen en naar de Vrije Academie, en met familie en vrienden zijn er allerlei (verjaars)feestjes te vieren.

De website moet nog bijgewerkt, er zijn duizenden foto’s om te bekijken, en we hebben héél veel verhalen – ons jaartjeweg is een geweldig avontuur geweest!

Zondag 19 augustus: Bogotá, Maloka

Wat een rust op straat vanochtend! Het stadscentrum van Bogotá is op zondagmorgen afgesloten voor autoverkeer, en dan ziet alles er heel anders uit! We hebben het dit jaar al in meer steden gezien, zo’n autovrije zondagochtend – dan leren kinderen fietsen, jongeren gaan samen skaten, anderen halen hun racefiets tevoorschijn. Voor ons is het nu niet echt handig, want we hebben iets búiten het centrum gepland. Aan het eind van onze straat is gelukkig een weg waar wel verkeer rijdt, daar vinden we een taxi die ons om de afgesloten wegen heen, naar het zuiden van de stad brengt.

Daar is Maloka, een interactieve expositieruimte over allerlei onderwerpen, zoals energie in huis, water, de natuur, ruimtevaart, elektriciteit en gezichtsbedrog. In de hal staan grote panelen met foto’s van de World Press Photo-tentoonstelling – dit is een Nederlands initiatief, andere jaren hebben we de winnende foto’s wel gezien in het Museon in Den Haag, bijzonder om dit nu ook hier te zien – dan merk je wel dat het echt een wereldwijde fotowedstrijd is.

We aarzelen nog even of we wel naar binnen zullen gaan: is het er niet veel te druk en rumoerig? Gelukkig gaan we toch, want eenmaal binnen valt de drukte reuze mee, en het is gewoon een erg leuk centrum. De andere musea in Bogotá waren ook al zo kindvriendelijk, en ook dit is heel modern en goed ingericht. Natuurlijk lezen we niet alle informatieborden (een lange uitleg over verschillende soorten olie zouden we ook in het Nederlands waarschijnlijk wel overslaan), maar de uitleg voor allerlei puzzeltjes en spelletjes snappen we best – en anders proberen we het gewoon!

Bij Maloka hoort ook nog een bioscoop met een groot koepelscherm, net als het Omniversum in Den Haag. Aan het eind van de middag gaan we daar naar een voorstelling over koralen diep onder water – mooie opnamen!

Als we naar buiten komen, is het nog niet afgelopen, want op het pleintje voor Maloka is dan de muziekfontein gestart: op de klanken van verschillende nummers (klassieke) muziek spuiten fonteinen in allerlei kleuren! Een mooi extraatje, maar eigenlijk is het tijd om te gaan.

We eten in een restaurant in een winkelcentrum tegenover Maloka, en gaan dan met een taxi terug naar ons hotel.

Maandag 20 augustus: vliegen van Bogotá naar Amsterdam

We hoeven ons vanochtend niet te haasten. De hele ochtend zijn we nog in Bogotá, we hadden plannen om dan nog even samen de stad in te gaan voor een afscheidsrondje, maar als we wakker worden regent het. Alles ziet er triest uit, ook is het weer erg rustig op straat, het blijkt nationale feestdag te zijn in Colombia! Gelukkig is de bakker wel open.

Na het inpakken gaan we nog maar wat lezen (de kinderen hebben in Villa de Leyva nieuwe Engelse leesboekjes gekregen) en een spelletje doen, en Anneke loopt nog even naar een supermarkt om proviand te kopen voor onderweg.

Omdat alles dicht is, rijden er natuurlijk ook weinig taxi’s op straat – gelukkig helpt de mevrouw van het hotel ons om een taxi te vinden. De taxi is niet echt groot, een deel van de bagage moet op schoot, maar vooruit. Een beetje improviseren en inschikken zijn we inmiddels wel gewend!

De vertrekhal van het vliegveld van Bogotá blijkt veel te klein voor de hoeveelheid passagiers die er nu is. Vooral bij Iberia (waar wij moeten zijn...) staat een gigantische rij. Dat schijnt hier normaal te zijn – Iberia heeft zelf al midden in de hal extra tafeltjes gezet waar je alvast je grote bagage kunt laten scannen, en kunt laten controleren dat je je luchthavenbelasting betaald hebt (dat moet elders in de hal). Met hekjes en lint is een route uitgezet langs die tafeltjes naar de incheckbalie toe – maar lang voordat je bij die eerste hekjes bent, sta je al een tijd in de rij. Er loopt voortdurend flink bewapend beveiligingspersoneel langs. En de laatste 30 meter voor de hekjes lopen agenten rond met snuffelende honden – alle bagage moet netjes op een rij, zodat de honden er goed bij kunnen – de drugsrecherche in actie! El Dorado heet het vliegveld, maar daar hadden wij ons toch iets anders bij voorgesteld.

Bij het inchecken zelf gaat het er ook streng aan toe. Alle grote bagage wordt gescand voordat je mag inchecken, en we zien diverse mensen die hun koffer moeten openen – zomaar in de drukte van de vertrekhal worden dan al je spullen op een tafeltje uitgestald, een douane-beambte zoekt tussen je ondergoed, prikt met een lange naald in een zakje dat eruit ziet als een pak koekjes, en een fles drank moet open om te kunnen ruiken. Gelukkig mogen wij bij deze controle gewoon door.

Bij het inchecken blijkt dat we teveel bezuinigd hebben op het gewicht: we hebben 3 kilo te weinig bij ons! Dan hadden we niet alle papieren in de handbagage hoeven te stoppen, of gewoon sandalen kunnen dragen in plaats van dichte schoenen, en geen extra plastic tasje hoeven meenemen voor een dikke trui…

Later volgt nóg drie keer een controle van de handbagage, waarbij steeds een aantal mensen gevraagd wordt de tassen te openen – eerst Anneke, die wel blij is dat ze niet net als de vrouw naast haar álles uit haar tas hoeft te halen en te verantwoorden. Bij een volgende controle wordt Wim uitgebreid onderzocht, zo blijft er geen tijd over om rond te kijken in de winkeltjes!

Uiteindelijk had dat toch wel gekund, want als we in de allerlaatste hal zitten (bij de goede vertrekpier) wordt omgeroepen dat we vertraging oplopen, omdat de narcoticabrigade iets verdachts heeft ontdekt in de reeds ingeladen ruimbagage… Zouden ze Anneke’s rugzak er weer uit gehaald hebben omdat er nog een zakje coca-thee in zit? Maar nee, ze roepen iemand anders op die toelichting mag geven bij de inhoud van haar koffer.

Intussen zitten wij te wachten – in een wachtruimte waar geen toilet is. Natuurlijk wil iedereen dan wel plassen – na enig overleg mogen we in groepjes van 5 naar de wc aan de andere kant van de gang – daarvoor moet je dan je instapkaart inleveren, zodat ze kunnen controleren of iedereen weer terug is, en bij terugkeer weer door een poortje en je handtas laten scannen.

We moeten minstens een uur wachten, maar gelukkig heeft Anneke nog twee ongelezen Donald Duck-bladen, bewaard voor de terugreis. Dat ik dat niet eerder wist, denkt Johan, dat Mama dit al vier maanden in haar tas heeft zitten!

Eindelijk mogen we instappen. Een goede vlucht, met eigenlijk weinig bijzonderheden. Van de heenreis naar Lima herinneren we ons het mooie uitzicht over het tropisch regenwoud, maar nu zijn we al veel noordelijker, en zien we geen Amazone meer. Dan maar de krant lezen – we schrikken wel als we lezen over de aardbeving van vorige week in Peru, bij Pisco en Ica - daar waren wij aan het begin van onze reis door Zuid-Amerika! Eens te meer realiseren wij ons hoe dankbaar we mogen zijn dat ons geen ongelukken zijn gebeurd. Ook doen we een poging een beetje te slapen, want door het tijdsverschil is het al ochtend als we in Europa aankomen!

Dinsdag 21 augustus: aankomst in Nederland

Min of meer uitgerust landen we in Madrid. De grote bagage is doorgelabeld naar Amsterdam, dus we hoeven alleen maar te zorgen voor onze “lichtgewicht handbagage”. Eerst langs de douane, aankomst van EU-inwoners – we mogen direct doorlopen, een welkomststempel in ons paspoort zit er niet in.

Dan naar de transferbalie, voor de vervolgvlucht naar Schiphol. Vanwege de vertraging in Bogotá is er nauwelijks overstaptijd, het is maar goed dat we hier een beetje de weg kennen (rolbanen, metro, roltrappen en een eind lopen). Natuurlijk krijgen we wel nog een keer controle van de handbagage. Hier geen drugshonden, maar een flesje waar nog drinkwater in zit, gaat zonder pardon de prullenbak in – een leeg flesje mag wel mee, dat vullen we later bij onder de kraan. In sommige opzichten zijn de regels in Europa nog strenger dan in Colombia!

Het is ruim 2 uur vliegen naar Amsterdam. Boven Nederland hebben we mooi uitzicht, we zien Rijnmond en de haven van Scheveningen.

Op Schiphol hebben we vrij snel al onze bagage. Paspoortcontrole hoeft niet meer, want we reisden binnen de EU. Dus we kunnen zó langs de douane naar buiten, richting stationshal.

Tot onze grote verrassing ontdekken we daar Anneke’s broer Reinder, die ons komt verwelkomen - geweldig! Hij heeft zelfs bruin brood en oude kaas bij zich, omdat Litty en Johan hadden gemeld dat ze daar het meeste zin in hadden!

Met de trein terug naar Delft, en dan naar huis.

Daar heeft Anneke’s moeder een Welkom Thuis-verrassing voorbereid, wat een verwennerij!