Verona, Veneto, Venetië

Europa, week 11: 17 - 23 september 2006

Na Litty’s verjaardag en de uitstapjes naar Gardaland, hebben we deze week ook Johans echte verjaardag gevierd – nu zijn de feestjes echt voorbij.

We hebben weer eens een paar dagen achter elkaar gefietst, en genieten daarbij enorm van vele mooie steden. Na een warme middag ’s avonds nog een eind doorfietsen zit er helaas niet meer in, want het begint steeds vroeger donker te worden, nu al om acht uur.

Zondag 17 september: Verona, stadswandeling en Arena

Het is weer zondag hoor: regen! We ontbijten onder het afdakje en gaan dan naar de binnenruimte voor schoolwerk. Johan maakt een geschiedenisles over ridders; bij een vraag over belegeringswerktuigen vult hij in dat een ballista megagrote pijlen schiet, en een katapult stenen – als Anneke twijfelt aan de stelligheid van dit onderscheid, is Johan heel beslist: zo is het bij het computerspel Age of Empires ook, klaar uit.

Litty maakt een elfje over Italië:

• Italië
• Mooie steden
• Heel veel toeristen
• Er is overal feest
• Vakantie-eindpunt

Aan het eind van de ochtend wordt het droog, en dalen we af naar de stad. Op een plein is een soort ambachtenmarkt, waar vooral de productie van zijde heel bijzonder is: bij enkele kraampjes kun je levende zijderupsen zien, ook hun cocons, en ook zijn mensen bezig om uit zo’n cocon een draadje zijde te spinnen. Nog wat straten door, en dan staan we ineens bij de Arena: wat indrukwekkend! Natuurlijk gaan we naar binnen, we lopen op de tribunes en door de kleedruimtes, geweldig! Als de kinderen even later op straat een Italiaans muntje vinden van 5 eurocent, valt ineens op dat daar ook een arena op staat, dat hadden ze eerder nooit gezien.

Bij een geopende supermarkt doen we inkopen, en dan gaan we terug naar de camping om te koken.

Maandag 18 september: Verona, Johan jarig hiep hiep hoera!

Als Johan wakker wordt, hangen er tien grote ballonnen aan de tent (uit de envelop van tante Anda): gefeliciteerd! Cadeautjes in de tent: Litty heeft een verrassingspakket samengesteld van wat kroonkurken, kastanjes en snoepjes, en op elk pakje geschreven wie Johan mag helpen met uitpakken: "Ja, eetvoorraden inslaan, dat is mijn hobby" en "Hee, een slang, laat ik hem aaien" (Anneke), "In de kuip, op de bank, nee, in de kuip, dat zeg ik toch" en "Als je een milkshake bent gooi ik je over het bed tijdens het opmaken" (Wim), en voor Johan zelf "Kijk eens Litty, zo hebben we gefietst", "Mag ik je mobieltje of MP3-speler" en "Ik ben GEEN ukkenkind meer".

Rustige ochtend op de camping, Litty en Johan vieren een feestje met ballonnen en bedenken een verstopspelletje met de sleutelzoeker die uit het pakje van Opa en Oma kwam: die gaat piepen als je fluit.

Koffie op het campingterras met mooi uitzicht op de stad, daarna op pad. Langs het balkon van Romeo en Julia, over de Castelvecchio-brug, naar de San Zeno-kerk (met mooie bronzen deuren). Ook naar een "1-euro-winkel" (waar Litty en Johan allebei een Disney-pen uitkiezen), yoghurtijs, granita-ijs, en ‘gewoon’ Italiaans ijs, en pizza-eten in een restaurantje bij een Romeinse stadspoort, waar ook een internet-pc staat: leuk, verjaardagsmail!

Op weg terug naar de camping nog langs het ruiterstandbeeld ("dat is zó beroemd, dat móet je gezien hebben", zegt Wim dan – die is hier eerder geweest met drie kunsthistorici, en probeert zich nu van alles te herinneren).

Dinsdag 19 september: van Verona naar Montagnana, 61,6 km gefietst

We hebben alles gezien in Verona, zelfs het ruiterstandbeeld, dus nu kunnen we verder fietsen. Vlak landschap. Weinig opwindends, maar als we net opstappen na een koffiepauze langs de weg, komen er ineens twee auto’s aan. Uit elke auto komt een man in overhemd die snel een colbertjasje aantrekt en dan de ander begroet. Het lijkt wel een geheime ontmoeting van de mafia, denken Wim en Anneke allebei! Maar misschien is het ook gewoon wel een onderhandeling over verkoop van het stuk grond waar we net gezeten hebben – even later komt er nog iemand aan met (kadaster)tekeningen. Zou de prijs nog worden opgevoerd als ze horen dat wij helemaal uit Nederland zijn komen fietsen om hier koffie te drinken?

De rest van de route is weer weinig opwindend, tot we ineens bij een bouwvallig huis vlak aan de weg een zebra zien! Die loopt daar zomaar rond, samen met een schimmel. Is dit een poging om toeristen naar deze streek te lokken?

Verrassend genoeg eindigt de route in een mooi ommuurd stadje, Montagnana. De muur om het hele stadje is ongeveer 2 km lang, er zijn verschillende poorten en torens – geweldig mooi om te zien! Er is geen camping, wel een jeugdherberg waar we voor 3 euro p.p. extra een mooi 2-kamer appartement krijgen waar we met fiets en al zó naar binnen kunnen rijden.

Terwijl Anneke de boel inricht, doet Wim met de kinderen nog even snel inkopen voor het avondeten: er is een oven, dus we kunnen lasagne eten. Litty en Johan hebben liever tortellini, dat ze vervolgens samen zelf klaarmaken. Tomaatjes erbij, en sorbetijs als toetje.

Woensdag 20 september: van Montagnana naar Montegrotte Terme, 45,6 km gefietst

In deze jeugdherberg is het ontbijt niet alleen beperkt tot een broodje jam, maar is het broodje nog hard en droog ook. Het is maar goed dat we gisteravond zoveel en lekker gegeten hebben!

Wim en Anneke hebben nog wat zitten puzzelen aan de route: we willen toch wel graag naar Venetië, en rijden dus vanaf Montagnana niet via Ferrara naar Ravenna, maar steken door naar een oostelijke variant in het routeboekje die langs Venetië gaat, en willen vanaf daar naar Ravenna. We gebruiken een fietskaart (Generalkarte “NEU 1982/1983” staat erop…), maar daarmee komen we ’s morgens toch diverse malen op drukkere wegen. ’s Middags lukt het beter, met hulp van de GPS (waarop Wim vanaf de pc een wat actuelere kaart geladen heeft) vinden we rustige (fiets)wegen. Onderweg komen we na Montagnana nog twee ommuurde stadjes tegen: Este en Monselice.

Dan zien we voor ons ineens heuvels "die als beboste piramiden oprijzen uit de vlakten. Kloosters en kastelen staan op hun toppen. Hun vorm is zodanig dat zij hét voorbeeld zijn van hoe een kind zich een berg pleegt voor te stellen!" De heuvels zijn resten van uitgedoofde vulkanen, het citaat is uit de Noord Italië-reisgids van Van Egeraat (6e uitgebreide druk uit 1961, een reisgids uit de prehistorie volgens de kinderen maar nog steeds erg leuk om te lezen). In dit gebied zijn geneeskrachtige bronnen, ook de camping waar we komen heeft eigen termen en modderpoelen. We zijn er mooi op tijd, lekker tijd om nog even te ballen.

Donderdag 21 september: van Montegrotto Terme naar Oriago, 46,4 km gefietst

Langs fietspad langs het water komen we aan de rand van Padua. Steeds allerlei kanalen volgend, rijden we met een boog om de stad heen. Ineens raakt Litty met haar fiets van de weg en ligt ze plat op de grond – flink geschrokken, en last van haar handen. Een automobiliste die het zag gebeuren, wil al een ziekenauto waarschuwen, maar dat lijkt ons wat overdreven. Op een bankje vlakbij eerst maar even rustig zitten. Wim laat haar allerlei bewegingen maken: er lijkt niets gebroken, dus besluiten we voorzichtig verder te rijden. Het zou fijn zijn als we toch in Oriago komen vandaag, vandaar willen we een paar dagen met de bus naar Venetië en kunnen Litty’s handen tot rust komen.

Vanaf Stra fietsen we langs het Brenta-kanaal, met mooie villa’s maar helaas ook druk verkeer. Onderweg boodschappen in een winkeltje dat gerund wordt door twee bejaarden, “deze A&O-winkel kunnen ze beter O&O noemen”, vinden Litty en Johan: Opa & Oma!

Het is een mooie rustige camping, maar het begint al te schemeren en er zijn erg veel muggen actief. Anti-mug helpt misschien wel een beetje, maar we worden toch nog gestoken, zelfs door onze kleding heen!

Vrijdag 22 september: Oriago, naar Venetië

Direct bij de camping is een bushalte: we gaan naar Venetië! Wim is er al eerder geweest, voor de anderen was het moeilijk voor te stellen hoe het zou zijn, maar nu weten we het ook: geweldig!

Eerst dwalen we ter oriëntatie zomaar wat rond door de straatjes. We genieten van waslijnen dwars over straat, het vele verkeer over het water (brandweer en ambulance, maar ook een bootje vol matrassen, postpakketjes, of gestoomde colbertjasjes), verkeersborden op het water (in smalle grachtjes is het éénrichtingsverkeer!) en huizen, pleintjes, kerken en winkeltjes. (zie ook het informatiestukje van Litty)

Koffiepauze op een stoepje, en dan gaan we wat meer doelbewust op weg richting San Marco. In een kerk is een tentoonstelling van allerlei oude snaarinstrumenten, gewijd aan Vivaldi. Op een volgend plein eten we brood, met uitzicht op een ‘levend standbeeld’, een trio dat mooie muziek maakt op glazen en flessen, tasjesverkopers, een ballonnenclown en nog veel meer.

Ook op het San Marco-plein kijken we onze ogen uit: veel souvenir-stalletjes, toeristen die een zakje mais gekocht hebben en nu belaagd worden door een horde hongerige duiven, deftige café-terrassen met een orkest en keurig geklede obers, en natuurlijk ook nog de kerk en paleizen. We gaan naar binnen in het paleis van de doge (soort hertog) van Venetië. Het leukst is de gevangenis, wij volgen een pijl voor de ‘complete tour’ en komen dan bij allerlei cellen en een binnenplaats. Via de beroemde ‘brug der zuchten’ terug naar het Dogenpaleis, en dan naar buiten. We lopen verder door de straatjes, terug richting busstation. We willen nog wat boodschappen doen; als we allemaal mensen met eenzelfde soort gele tasjes zien lopen, weten we dat we in de buurt zijn van een supermarkt.

Op de camping gaat Litty direct naar de tent – Johan eet bij Wim en Anneke in de tent nog een appel en gaat dan ook slapen.

Zaterdag 23 september: Oriago, naar Venetië

Vandaag hebben we een dagkaart voor de bus, en voor de waterbus (vaporetto) – veel bootjes varen dus vandaag! De routes van de verschillende vaporetto-lijnen staan aangegeven op een kaartje dat nog het meest lijkt op een metro-lijnen-kaart van een grote stad. We vertrekken al vroeg, met de bus naar Venetië en dan met vaporetto lijn 1 door het Canal Grande naar de San Marco. We besluiten nu de kerk ook van binnen te bekijken – dat betekent eerst een tijdje wachten, en dan over vlonders naar binnen. Gisteravond had Anneke op het plein bij het busstation informatie gezien over verwachte hoogwaterstanden: +80 cm, bij zoveel water loopt het plein voor de kerk en de kerk zelf gedeeltelijk onder water. Volgens een informatiebord overstroomt het plein op drie manieren, en alle drie hebben we gezien: hoog water uit de lagune dat gewoon de kade opstroomt, (verstopte) waterputjes die overstromen, en water dat opborrelt uit de natte bodem. We hebben in korte tijd grote plassen zien ontstaan. Johan liep met zijn korte broek en blote voeten in Teva-sandalen gewoon vrolijk spattend door de plassen; andere toeristen stroopten hun broekspijpen op of deden angstvallige pogingen om via droge gedeelten en vlonders het plein over te steken.

Vanaf het San Marco-plein gingen we met een vaporetto naar Murano, een eilandje van Venetië waar de glasblazers werken en wonen. We hebben een demonstratie gezien, met zeer summiere (Italiaanse) toelichting. Gelukkig hadden we dit voorjaar in Valkenburg al een glasblazer aan het werk gezien, die legde heel veel uit en toen mocht Litty zelf ook glas blazen. Het leuke van Murano is wel dat er zovéél glasblazers zijn, en heel veel winkeltjes met mooi glas. Litty kocht een mooie glazen hanger.

Daarna gingen we verder met de boot, naar Burano en dan met een korte oversteek naar Torcello. Ooit was dat het belangrijkste eiland in de lagune – er staat een oude kerk met schitterende mozaïeken.

Met verschillende bootjes gingen we terug naar Venetië. Onderweg zagen we een groot cruise-schip, dat zier er wel heel gigantisch uit vanuit zo’n kleine vaporetto. We gingen eten in een restaurantje, en daarna met weer een vaporetto door donker Venetië terug naar het busstation.