Arlberg

Europa, week 7: 20 - 26 augustus 2006

In een paar korte fietsetappes klommen we vanuit Bludenz (nog geen 600 meter hoog) over de Arlbergpas (bijna 1800 meter hoog!!!) van Vorarlberg naar Tirol. Gelukkig hebben we de tijd om dit deel van de reis rustig aan te doen, en blijven we nog even in de Alpen. We hebben een paar schitterende wandelingen gemaakt, tot boven 2500 meter.

Zondag 20 augustus: Bludenz, Alpen Erlebnisbad

een verslag van Johan

We willen vandaag met een kabelbaan de bergen in. Pa is gister naar de kabelbaan geweest om te kijken hoe laat en hoe vaak de kabelbaan ging. Het regent vandaag en we besluiten om naar het binnenzwembad van Bludenz te gaan. Eerst gaan we even zwemmen en dan na een halfuurtje gaan pa en ma naar de sauna. Litty en ik gaan eerst gewoon zwemmen en dan komen we andere Nederlandse mensen tegen. We speelden een tijd met hun bal en toen gingen die andere mensen weg en gingen wij van de glijbaan. Dat is superleuk want het grootste deel ga je supersnel door een donker stuk met lichten in allerlei kleuren. Na een ongeveer 2 uur komen pa en ma terug en dan gaan wij nog even zwemmen en dan gaan we terug naar de camping. We eten in de pizzeria tegenover de camping.

Maandag 21 augustus: van Bludenz naar Klösterle, 28 km gefietst

Op deze camping geldt een verhoogd naaktslakkenalarm – we moeten opletten dat we niet teveel verstekelingen inpakken in de fietstas. We fietsen vandaag langs de Alfenz, een zijriviertje van de Ill. Een mooie route, maar wel klimmen want het is een onstuimig snelstromend riviertje – het lijkt wel of het water haast heeft om zo snel mogelijk (via Ill en Rijn) in Nederland te zijn, zegt Wim. Mooi uitzicht op allerlei watervallen en hellingen vol steen en puin dat van de bergen is gerold.

In het Klostertal ook de eerste bergtunnel van deze reis: 360 meter lang en geen apart fietspad maar wel goed verlicht, breed en rustig.

In Klösterle doen we boodschappen. Op het pleintje staat ook een grote stal, die volgens foto’s ’s winters ingericht wordt als kerststal. Alles hier is gericht op wintersporttoerisme. Volgens allerlei folders is er in Klösterle een camping die niet in ons fietsrouteboekje genoemd wordt – zeker nieuw, denken wij en we gaan erheen. Het blijkt een veldje stacaravans te zijn, vooral gericht op winterkampeerders, maar er zijn nu ook enkele mensen met vaste staanplaatsen. De beheerder zou pas donderdag weer langskomen. Wij besluiten toch maar gewoon voor één nacht de tent op te zetten, en geld achter te laten in een envelop. In de binnenruimte bij het toiletgebouw staat een rek vol ski’s. Van die binnenruimte maken we dankbaar gebruik want het is fris en het regent.  

Dinsdag 22 augustus: van Klösterle naar St Anton am Arlberg, 21 km gefietst

Miezerregen, maar we verwachten dat het later op de dag beter wordt. We pakken de natte tent in, en beginnen dan aan de klim naar de Arlbergpas. Zie ook het info-stukje over reizen in de Alpen. Vanaf Klösterle is het al direct een paar kilometer vrij steil (7-9%). Daarna komt er een iets makkelijker stuk, maar dan een tegenvaller: we moeten door een lange tunnel met druk verkeer. Ons fietsboekje geeft een andere route aan, een weg die om de tunnel heen leidt, maar die weg is helaas afgesloten, ook voor fietsers staat er speciaal bij. We zien allerlei graafmachines, en andere fietsers komen ons ook vanuit de tunnel tegemoet (maar ja, die gaan naar beneden..), dus vooruit. Fietsverlichting aan, en voor Litty en Johan een druivensuiker in de mond. Ook in de tunnel gaat de weg flink omhoog, maar we doen ons uiterste best om niet te slingeren. Het verkeer (ook veel vrachtverkeer) raast langs ons heen, met een hoop herrie. Afstappen om even op adem te komen kan alleen op een paar uitwijkplaatsen in de tunnel. Na ruim 800 meter tunnel komt nog een afgesloten lawinegalerij van bijna een kilometer, en dan staan we eindelijk weer in de frisse lucht, op een vluchtstrook naast de weg. We zijn dan vlakbij Stuben am Arlberg. Eerst even bijkomen, liefst binnen want er zit nog veel vocht en kou in de lucht. Veel restaurantjes zijn gesloten (23 december weer open…), maar we vinden toch een mooi restaurant voor koffie/limonade met Apfelstrudel. Daar knappen we wel van op.

Vanaf Stuben heb je ook al goed uitzicht op de weg die met een serie haarspeldbochten de berg opgaat – daar moeten wij dus ook naar boven. Helaas weer miezerregen. Af en toe een stukje lopen of gewoon even uitrusten, maar steeds weer stappen we op de fiets om verder te gaan. Na ruim 2 kilometer haarspeldbochten gaat gelukkig het meeste verkeer een zijweg in, en wordt onze route minder steil. Het is dan goed te fietsen. We zijn wel blij als we in de verte vlaggen zien – zou dat de pas zijn? Ja! We passeren eerst de grensmarkering tussen Vorarlberg en Tirol. Bij Tirol denkt Anneke aan jodelen, en samen met Litty zingt ze het jodelliedje uit de Sound of Music – zo komen we boven. 1802 meter staat op een bord, maar de officiële pashoogte is 1793 meter, dat is ook wel hoog genoeg!

Het is droog, maar wel koud en winderig. We trekken lange broek, trui en regenjas aan voor de afdaling. Nog even kijken bij een souvenirstalletje, en dan beginnen we de afdaling.

Rustig rijden, goed remmen en afstand houden – zo zijn we al snel weer een paar honderd meter lager. St Anton am Arlberg op ruim 1300 meter hoogte is ook een echte wintersportplaats, het is nu laagseizoen dus we vinden gemakkelijk een appartement. Een heerlijk luxe ruim verblijf.

Woensdag 23 augustus: St Anton am Arlberg, wandeling Gampen-Kapall

Na de inspanningen van gisteren beginnen we rustig aan, maar de pensionhouder adviseert ons te genieten van het mooie weer. Van de vele kabelbaantjes en liften rond St Anton is er vandaag één stel in gebruik: een cabinelift tot Gampen en vanaf Gampen een stoeltjeslift verder omhoog naar Kapall, 2330 meter hoog. We willen lopen naar boven en dan met liftjes terug. Dichte schoenen aan, wandelstokken mee, we gaan de bergen in! Vooral Johan smult onderweg van bosaardbeitjes, bosbessen en frambozen. Litty verheugt zich het meeste op de stoeltjeslift, en wil steeds weten hoe dat gaat met in- en uitstappen. Ze heeft ook veel plezier als ze met twee wandelstokken en een flinke dosis overdrijving de Nordic Walking-pas van andere wandelaars probeert na te doen.

Bij Gampen zijn we al op 1800 meter. We twijfelen of we wel op tijd boven kunnen zijn voor de laatste stoeltjeslift omlaag, dus kiezen we om dit traject juist omhoog te gaan met de stoeltjeslift en dan terug lopen. Het is een brede stoeltjeslift, voor 6 personen naast elkaar (eigenlijk een bankjeslift dus). Hoe hoger we komen, hoe kouder de lucht om onze voeten – als we boven zijn trekken we dus gauw alle warme kleren aan die we bij ons hebben.

Schitterend zicht op rotsen, sneeuw en ook op het dal. Op een plekje uit de wind eten we brood, dan beginnen we de afdaling. Heerlijk wandelen, zo boven in de bergen. Later worden we wel moe, en gaat het minder snel. We zijn zo'n beetje de laatste wandelaars op deze hoogte. Als de laatste stoeltjeslift naar beneden gaat met het personeel, schreeuwt een medewerker uit de lift ons toe dat de Bergrettung met de helikopter zo komt. Waarom dan denken wij, of is dit een grapje omdat we zo langzaam gaan. Maar even later komt de helikopter in zicht. Wim maakt ijverig foto's. Na enkele malen rondgecirkeld te hebben, landt de helikopter vlakbij. Er komt iemand uitgerend die vraagt of Wim soms gewond is. Nee ik niet, zegt die en Anneke en Litty die wat zijn achtergebleven ook niet. Dan vliegt de helikopter verder en landt bij het dalstation van de stoeltjeslift om nadere informatie in te winnen. Korte tijd later stijgt hij weer op met een medewerker aan een koord onder de helikopter bungelend om te zoeken naar een gewonde. Die wordt op deze manier toch gevonden en even later met de medewerker samen bungelend aan het koord naar het dalstation van de stoeltjeslift gebracht. Na een korte stop vliegen ze verder, waarschijnlijk naar een ziekenhuis. Als ik zó gered moet worden, zou ik meteen een hartaanval krijgen, denkt Litty.

Als we bij het dalstation van de stoeltjeslift in Gampen zijn, is daar het bergstation van de kabelbaan (verder omlaag tot St Anton) gesloten – nu komen de alpenmarmotten tevoorschijn! We zien er een aantal rondlopen, en horen ook hun schelle alarmsignaal – bijzonder om mee te maken!

Via een andere route dan heen, dalen we vanaf Gampen terug naar St Anton. In een stuk bos zien we ook nog een ree. Pas om 8 uur zijn we terug in het dorp, en even later in ons appartement. We eten kaasfondue (uit de magnetron, die we hier hebben), van Oostenrijkse bergkaas.

Donderdag 24 augustus: St Anton am Arlberg, wandeling Rendl

Verslag van Johan

We gaan vandaag weer wandelen. Eerst is het weer een beetje slecht en willen we langs het riviertje de Rosanna naar de Rosannaslucht, een kloof in de Rosanna. We lopen langs de Rendlbahn (de kabelbaan naar de berg Rendl) maar Litty en ik willen heel graag met de kabelbaan omhoog. Gelukkig voor ons wordt het weer ook steeds beter dus besluiten we omhoog te lopen en dan naar beneden met de kabelbaan te gaan. In het begin lopen we over een heel steil grindpad. Vooral Litty wil nog terug maar dat doen we gelukkig toch maar niet.

We lopen even later op een pad wat ongeveer 3km op dezelfde hoogte blijft. We komen een regenplas met heel veel jonge kikkervisjes erin tegen. Pa vindt dat een steil kikkerouders er een hoop eieren heeft gedropt en hoopte dat het kikkers zouden zijn als de regenplas opgedroogd is. Het word erg zonnig en Litty en ik vinden het very very hot. Het is nog steeds wel lekker weer als we bij een gehuchtje aankomen. We lopen nog een stukje verder en drinken dan koffie. We gaan weer verder na deze korte stop omdat we anders de kabelbaan niet haalden. We geloven niet meer dat dit paadje echt naar de Rendl gaat want het loopt langzaam omlaag. We geloven het echt niet meer totdat we een paadje met een wegwijzer naar de Rendl zien. En dat pad gaat nog omhoog ook. Na een tijdje gaat het miezeren. Een tijdje daarna komen we bij het begin van een skikabelbaan. Het gaat gelijk ongelofelijk hard hagelen. Gelukkig heeft het skigebouwtje een afdakje waar we kunnen schuilen. Ik vond het jammer dat we na een tijdje verder moesten gaan omdat we anders de kabelbaan niet zouden halen. We zien na vijf minuten het bergstation van de kabelbaan al. Er komen nog meer mensen boven aan en dan wil de man van de kabelbaan hem wel laten gaan en dan gaan we naar beneden in een eigen kabinetje. Het is in de wolken mistig daaronder regent het. Daardoor zie je bijna niks maar hoort het regenen. Het tweede deel wordt het steeds beter uitzicht en zien we het dorp st Anton. Beneden aangekomen plenst het verschrikkelijk en schuilen we in het dalstation. Het is bijna droog als we naar ons appartement gaan.

We kijken ook nog even in het Ski-museum van St Anton am Arlberg, met oude ski’s en foto’s van de aanleg van allerlei kabelbanen en tunnels.

Vrijdag 25 augustus: van St Anton am Arlberg naar Landeck, 28,8 km gefietst

Een gemakkelijke etappe, want vrijwel geheel dalen. Litty vindt het wel jammer dat we vandaag zoveel over de gewone weg rijden, en niet over een apart fietspad. Ze fietst graag naast Johan, om samen allerlei fantasieën uit te werken (ze spelen uit het hoofd een soort Roller Coaster Tycoon, waarbij ze een pretpark bouwen rondom een zwembad) – maar vandaag kan dat niet overal omdat ze ook op het verkeer moeten letten. Nu valt dat wel mee, want het zijn rustige wegen, maar toch. We slaan in het dorpje Schnann af om naar een kloof te kijken waar een bergriviertje met donderend geraas door een smalle rotsspleet gaat – op een soort metalen steigers kan je door de kloof wandelen en het vallende en schuimende water van dichtbij bewonderen.

Voor Landceck zien we een heel hoog spoorwegviaduct – mooi gezicht als daar net een trein over heen rijdt! De toct eindigt bij een kleine camping aan de rand van Landeck, met tafeltennistafel en binnenruimte. Die binnenruimte is erg welkom want ook Landeck op 600 meter hoogte heeft frisse avonden en nachten.

Zaterdag 26 augustus: Landeck, Kaunertal-gletscher

Op de camping hangt een poster van een ijstunnel in een gletscher, en dat ziet er geweldig uit, daar willen we graag naar toe. Het betekent wel al om 8.20 uur met de bus vertrekken uit het centrum van Landeck.

De bus rijdt eerst een stukje langs de Inn, en dan (na een overstap) met allerlei haarspeldbochten ver omhoog naar het gletschergebied. Eerst 4 kehren (haarspeldbochten) tot een stuwmeer, en dan nog 25 (!) haarspeldbochten. Als we boven uitstappen is het ijskoud – gelukkig is er een binnenruimte waar we kunnen acclimatiseren en ons ontbijt eten. Met veel extra kleren aan gaan we een stuk wandelen. Zodra we aan de andere kant van de berghelling zijn, zijn we uit de wind en is het (met alle kleren aan natuurlijk) eigenlijk best goed wandelweer.

We wandelen tot bij de sneeuw, zien een grote spleet in de gletscher, en gaan natuurlijk ook nog naar de tunnel die in het gletscherijs gemaakt is. Het is net of je in een reuze ijsblokje loopt. Om 4 uur vertrekt de bus weer terug naar Landeck. Het was een geweldige belevenis!

In het gebied rond het restaurant en de de ijstunnel zijn wel andere mensen, maar tijdens onze wandeling over de gletscher lijken we wel de enigen te zijn in deze woeste witte wereld. Litty noemt het hier 'the middle of snowhere'!