Naar Vang Vieng

Dinsdag 2 januari 2007

Voor vandaag staat er een lange busreis op het programma, zo’n 6 uur rijden. We rijden met een andere bus, iets moderner dan de vorige (maar minder sfeervol). Het is een heuvelachtige route, met veel mooie uitzichten onderweg. Af en toe een korte fotostop, maar dat kan natuurlijk niet bij elke mooie bocht, dus worden er ook veel foto’s vanuit het raampje gemaakt.

We rijden door dorpjes, waar we mensen aan het werk zien bij hun huis, en waar ook veel kinderen spelen, gewoon langs de weg, Vanuit de bus ziet dat er eng uit, zo’n kindje op nog geen meter afstand van het verkeer. Want er is misschien niet zo heel veel verkeer, maar er wordt wel hard gereden.

Twee keer stoppen we wat langer. Bij de eerste stop spelen kinderen een soort jeu de boules met knikkers, leuk om even naar te kijken. We rijden door een gebied met mooi karstgebergte, en stoppen dan bij een restaurantje in een groot dorp. Wij hebben het niet zo op dergelijke restaurantjes en lopen door het langgerekte dorp op zoek naar een picknickplekje. Onderweg komen we langs een huis waar een aap in een klein hokje zit. Wel jammer dat de enige aap die we in Laos zien in een hok zit.

Daarna moeten we helaas nog een heel eind verder – alleen Johan vindt het niet erg dat de reis zo lang duurt, want hij mag met een Gameboy spelen van één van de andere kinderen.

We zijn helemaal suf van de reis, als we (eindelijk) in Vang Vieng aankomen. Het overnachtingsplekje is er wel heel mooi, bungalows aan het water. Vanaf de kant kun je zó de rivier in voor een verfrissende zwempartij. Bovendien zijn er fraaie kalksteenbergen op de achtergrond. Als de zon achter de bergen ondergaat, wordt de rivier fraai gekleurd.

Vang Vieng is een plaatsje dat voornamelijk bestaat uit restaurants, winkeltjes, guesthouses, reisbureautjes (waar je allerlei activiteiten kunt boeken in de omgeving) en internetcafé’s. Het kost hier geen enkele moeite om een restaurantje te vinden met westerse gerechten op het menu.

Woensdag 3 januari: tuben

Litty en Johan hadden met Dilek afgesproken haar een keer onze website te laten zien, dat moet hier wel lukken. ’s Morgens gaan ze gedrieën naar een internetcafé.

In Vang Vieng is er geen gezamenlijk programma, maar iedereen wil graag tuben, dus gaan we om een uur of 11 toch met ons allen op stap. Met een tuktuk worden we weggebracht naar het begin van de route – onze tube-banden zijn vastgebonden op het dak van de tuktuk, maar er zitten er ook een paar aan de zijkant. Die slingeren zo dat we in het voorbijgaan een schoolmeisje van haar fiets stoten – daarna rijdt de chauffeur met een grote boog om alles en iedereen heen.

Het duurt even voordat iedereen in zijn bandje zit (zwemkleding aan, spullen droog opgeborgen in een ‘dry bag’), maar dan kunnen we vertrekken, Er staat niet veel stroming, we dobberen heerlijk rustig in het zonnetje. Dat hadden we een week geleden toch niet kunnen denken, toen we het in Luang Namtha nog zo koud hadden! Al snel komen we langs een bordje voor een grot, daar gaan we aan land om de grot te bezoeken, Tien minuten lopen, wordt ons verteld, maar ze zeggen er niet bij dat je onhoog moet klauteren over scherpe rotsen. Wij hebben gewoon onze sandalen aan, maar anderen lopen op teenslippertjes, en dan is dit geen pretje. Met alleen zwemkleding aan, moet je ook extra uitkijken om geen schrammen op te lopen. Gelukkig is er op veel plaatsen een (wiebelende) leuning, en soms ook een bruggetje, maar daar hebben we niet al te veel vertrouwen in want als Wim op het eerste bruggetje gaat staan, zakt hij direct door een plank heen!

Zo is het wel een extra spannend avontuur natuurlijk. En het is ook wel een mooi stuk natuur waar we doorheen trekken, Als we boven zijn bij de grotopening, wordt het nog spannender want in de grot is geen enkele verlichting. Via wat laddertjes dalen we af in de grot, die (voorzover wij kunnen ontdekken) uit één hele grote, hoge ruimte bestaat. Daarna moeten we natuurlijk nog weer terug naar rivierniveau. Bij de grot is ook een zogenaamd funpark ingericht, met hangmatten, een volleybalveldje en een springtoren. Bij een stalletje kopen we wat drinken, en dan durft de eerste wel van de springtoren af. Ziet er best eng uit, je slingert aan een touw vanaf een hoge toren, en laat je dan zomaar in het diepe water vallen. Als de eerste geweest is, durven er meer, en uiteindelijk gaat ook Litty een keer van de toren af.

Dan wordt het tijd om verder te tuben. We moeten nog een heel stuk, en in deze tijd van het jaar gaat het niet zo snel als in de regentijd. Sommigen vinden het saai worden – gelukkig kun je dan ook nog andere spelletjes bedenken, zoals elkaar bekogelen met Mekong-wier! Omdat het vrij ondiep is, kun je natuurlijk ook altijd even uit je band stappen. Eruit is niet zo'n kunst maar erin is toch wat lastiger. Zo verliest onze jongste deelnemer zijn band. Gelukkig heeft hij een grote zus die hem even verder met de band staat op te wachten.

Helemaal aan het eind, als sommigen al aan land gegaan zijn omdat ze denken dat lopen sneller gaat, is er dan toch nog een echte stroomversnelling, joehoe, daar gaan we lekker snel!

Dan laat Johan ons schrikken: “Ma, heb jij mijn sandalen?”- nee natuurlijk niet, die had je toch aan? Jawel, maar bij het funpark was hij in het water gaan spelen en heeft toen zijn sandalen uitgedaan…Eerst maar de tubes weer inleveren, daarvoor moet je nog best een eindje lopen, Johan loopt dapper mee op zijn blote voeten. Dan zal Anneke met Johan met een tuktuk terug naar ons pauzeplekje in een poging de sandalen terug te vinden. Gelukkig hebben we de toegangskaartjes voor de grot, waar de naam ook in het Laotiaans op staat, dan is er geen verwarring over de juiste plek. Tuktuks rijden op deze tijd niet meer die kant op, maar een meneer die ons hoort vragen, biedt aan ons op zijn brommertje te brengen. Dat is natuurlijk wel weer vreselijk aardig!!! Samen achterop, dat zit wel een beetje krap en de meneer rijdt aardig door want hij wil natuurlijk vóór donker weer terug zijn. Vanaf de weg komen we bij de ‘verkeerde’ kant van de rivier, lopend kun je naar de overkant over een smalle hoge brug die deels zonder zijleuning is… Het ziet er wel anders uit dan overdag er zijn nu geen toeristen meer, alleen Laotianen die van alles en nog wat aan het wassen zijn in de rivier. Johan weet nog op welke rots hij zijn sandalen heeft neergezet, maar helaas, die plek is leeg. Ook een aanwezige bewaker weet niets van gevonden sandalen. Zonder sandalen gaan we met het brommertje terug naar de stad. De meneer moet zich haasten voor een volgende afspraak, en zet ons af bij zijn eigen huis – het is dan nog een kilometer lopen naar ons hotel. Op zich niet ver, maar Johan loopt dus nog steeds op blote voeten… Bij een paar kraampjes kijken we naar nieuwe sandalen, maar Johan keurt ze allemaal af. Bij het hotel vinden we de anderen, en kunnen we ons verhaal vertellen. Met droge kleren aan, en Litty’s teenslippers aan Johans voeten, gaan we de straat op om te eten. Bij een winkeltje vinden we dan gelukkig ook een paar Aziatische sandalen die lekker zitten – geen superkwaliteit maar nu heeft Johan in elk geval weer iets om op te lopen.

Donderdag 4 januari: naar de grot

We ontbijten min of meer gelijktijdig op het terras aan de rivier, en bespreken dan de plannen voor vandaag. De ouders willen wel een van de grotten bezoeken hier in de buurt, maar de kinderen komen wat traag op gang. Dus maken we geen gezamenlijk plan, en gaat elk gezin zijn eigen gang. Wijzelf gaan na het ontbijt nog even naar de kamer, en als we verzekeren dat het écht niet ver weg is, willen Litty en Johan wel mee naar een grot. Blijkbaar ging het in de andere kamers net zo, want voordat we 100 meter gelopen hebben, zijn we (op 1 na) met de hele groep weer compleet. Zo samen met de anderen is het voor de kinderen ook veel gezelliger. We wandelen eerst langs de (rustige) weg, dan over het terrein van een resort (waarvoor we nota bene toegang moeten betalen!). We gaan een mooie hangbrug over, en mogen dan aan de overkant van de rivier nog eens toegang betalen, om de trappen naar de grot te beklimmen. Geen geklauter over scherpe rotspunten, maar een mooie betonnen trap. Ook binnenin de grot is een betonnen wandelpad – veel minder avontuur dus dan bij de grot van gisteren, maar wel veel meer grot: hier zijn echt mooie stalactieten en stalagmieten te zien. De ouders (en ook wel de kinderen) zijn tevreden, nu hebben we toch ‘iets gedaan’ vandaag; nu kunnen we de rest van de dag genieten van een vrije middag. Dat is ook wel even lekker, zo’n rustpunt in de reis. Wij vieren drinken eerst een lekkere fruitshake, en dan splitsen we op. Litty en Johan kunnen hier in het plaatsje zelf rondlopen, en ook naar een internetcafé. Anneke heeft een heerlijk plekje op het terras aan de rivier, waar ze het verslag van de website kan bijwerken en ondertussen ook leuk uitzicht heeft op de anderen die naar de overkant zwemmen. Wim koopt eerst stokbrood, en gaat nog een eindje wandelen. Hij wou naar nog een grot, maar komt op een pad dat naar een heuveltop leidt – aan het eind best ook hier weer een hoop geklauter.