Egypte-Sinaï (6): Slot Caïro

Dit is het laatste deel van het reisverslag:
We verlaten Azië en rijden onder het Suezkanaal door naar Afrika. Het kanaal heeft een belangrijke rol gespeeld in de economische en politieke geschiedenis van het Midden-Oosten en de rest van de wereld. De levendige chaos van de Egyptische hoofdstad staat in schril contrast met de rust van Sinaï-woestijn. ’s Avonds eten we nog een laatste keer gezamenlijk. Transfer naar de luchthaven is afhankelijk van het vluchtschema.

Zondag 11 mei	Terug naar Afrika
Maandag 12 mei	Vertrek uit Caïro
Dinsdag 13 mei	Weer thuis

Zondag 11 mei: Terug naar Afrika

Tot en met gisteren zat het programma vol nieuwe avonturen en belevenissen – maar nu beginnen we ons te realiseren dat de reis bijna is afgelopen. Vandaag rijden we terug naar Caïro, en dan vliegen we morgen al terug naar Nederland….. Niet aan denken nu, we hebben nog twee dagen!

Om half 8 worden we gewekt, niet met een telefonische wake-up call (hoewel wel op elke kamer een telefoontoestel staat), maar door een hotelmedewerker die op elke deur klopt en net zolang wacht tot hij reactie krijgt. Eerst tassen inpakken, dan naar het hotelrestaurant. Het ontbijt is ook in buffetvorm, en eigenlijk prima, maar na de geweldige lunch van gisteren valt het toch een beetje tegen. Er is wel een heel lekkere smeerbare kruidenkaas, en verder de gebruikelijke broodjes met jam, smeerkaas en gekookt ei, naast allerlei warm eten natuurlijk zoals falafel en bonen. Op advies van Nick nemen we nog een broodje mee voor onderweg, en we zien andere groepen hetzelfde doen – wie vanaf hier vertrekt, in welke richting dan ook, heeft een lange rit door de woestijn voor de boeg.

Om 9 uur rijden we weg, met weer even een korte stop bij wat winkeltjes. Dit keer kijken Anneke en Litty wel even rond, en kopen we nog wat banaantjes en koekjes (ook een soort nep-Oreo’s hebben ze hier, maar weer een andere namaak dan in Azië). Bij het verlaten van het gebied rond het Catharina-klooster moeten we bij een controlepost weer allemaal het visum in ons paspoort laten zien. Het landschap lijkt eentonig: zand en rotsen, rotsen en zand, maar met elkaar ontdekken we nog heel wat details. Zoals ingangen voor een ondergrondse parkeergarage, misschien een geheime schuilplaats voor wapens en tanks? Rechts van de weg worden nieuwe pijpleidingen aangelegd, en kilometers lang rijden we (in omgekeerde volgorde) langs de verschillende stadia: geul graven, pijpen erin, geul weer dicht. We passeren dorpjes met armoedig ogende hutjes, maar ook een enkele plaats met wat grotere huizen. In een grote oase stoppen we een paar minuten, hier kunnen we de bus uit om foto’s te maken van de palmbomen. Iets verderop is een driesprong met een soort wegrestaurant – hier kunnen we naar de wc. Natuurlijk is er op de driesprong ook een check point, vanaf het wegrestaurant ziet Anneke enkele vrachtwagens passeren die achterop een hele palmboom vervoeren.

Dan rijden we weer verder. Na een tijd verandert het landschap, want we komen aan zee, we rijden nu langs de Golf van Suez. We zien olieplatforms in zee, een cementfabriek (met een grote berg witte kalksteen op het terrein, dan een hele rij beach resorts, waarvan veel nog in aanbouw zijn, soms is er nog niet meer dan een groot reclamebord in een kaal landschap. Dichter bij Caïro zijn er al meer resorts ‘bewoond’, het wordt hier ook duidelijk drukker op de weg. Dan rijden we opeens dwars door een militair oefenterrein: links en rechts van de weg zien we groepjes soldaten in camouflage-pakken, met rode en blauwe vlaggetjes. Er rijden ook wat pantservoertuigen, en op een helling zien we een soort commandopost. Onze buschauffeur trekt zich er weinig van aan, en rijdt gewoon door.

We zijn inmiddels vlakbij Suez, hier slaan we linksaf richting de kust. We zijn zo’n beetje aan het eind van de Golf van Suez, vanaf hier is in de 19e eeuw het Suez-kanaal aangelegd dat de Rode Zee verbindt met de Middellandse Zee. Wij gaan onder het kanaal door, door een tunnel die zo’n 20 jaar geleden is aangelegd. Die tunnel verbindt twee werelddelen: de Sinaï is Azië, en aan de andere kant zijn we terug in Afrika. De ingangen van de tunnel zijn versierd met afbeeldingen van piramides en schepen. Er varen geen schepen boven ons hoofd als wij de tunnel doorrijden – het scheepvaartverkeer door het k anaal wordt ook in konvooien geregeld, en daarvoor zijn wij niet op het goede moment. Aan de Afrikaanse kant van de tunnel stoppen we bij een wegrestaurantje dat tegelijk een klein informatiecentrum is over de tunnel. Alle informatie over lengte, diepte, breedte en dergelijke zijn we direct weer vergeten, maar er is ook een maquette en de wanden hangen vol oude foto’s. Anneke’s moeder is ooit door het Suez-kanaal gevaren, op weg naar/van Indie, onder andere in 1936 toen ze met groot verlof naar Nederland ging. Als Litty op de muur een afbeelding ontdekt van het scheepvaartverkeer in 1936, maken we daar natuurlijk meteen een foto van.

Na deze stop denken we in één keer door te kunnen rijden naar Caïro. Maar 20 kilometer voorbij de tunnel horen we een vreemd geluid: staat er een bagageluik open? zit de uitlaat los? of hebben we een lekke band? We stoppen voor een korte inspectie – het is een lekke band. Eerst is het plan om heel voorzichtig door te rijden tot een garage of benzinestation, en daar de band te verwisselen. Maar met langzaam rijden gaat het blijkbaar zo goed, dat de chauffeur besluit om niet te stoppen, en met lekke band en al door te rijden tot Caïro.

We rijden nog steeds door woestijnlandschap, maar het is hier wel iets bewoonder dan in de Sinaï. Om half 4 is het volgens een verkeersbord nog 48 kilometer tot Caïro. We passeren veel kazernes, die vanaf de weg goed herkenbaar zijn door een kanon,of door een standbeeld of groot portret van een militair, al dan niet bewapend. Tegen half 5 zijn we terug bij hotel King in het centrum van Caïro. We hebben een andere kamer dan aan het begin van de reis, een veel grotere en luxere kamer dit keer met koelkast en een zitje! Anderen hebben nu de kamers die wij eerst hadden, maar ja, die vertrekken midden in de nacht al naar het vliegveld. We zitten nu op de 8e verdieping, en hebben uitzicht op hoogbouw aan alle kanten, met op de daken nog allerlei andere gebouwtjes en bouwvallen, en overal satellietschotels en puin – na twee weken rust en ruimte valt de drukte in deze miljoenenstad wel extra op! Het is wel makkelijk dat we al de weg weten rond dit hotel: Anneke en Johan gaan even snel de straat op om een grote fles water te halen (6 liter water voor 4,50 pond ), en Johan kiest dan ook wat poeder om sinasappellimonade te maken (van Tang, dat dronken we in Azië ook…).

Om kwart voor 7 gaan we met een grote taxi (voor de ouders) en een klein busje (voor de kinderen) naar een restaurant. Nick heeft gereserveerd, maar waar komen we terecht? Een koele, donkere ruimte, zelf zouden we hier niet snel naar binnen gaan. Maar de lampjes zijn wel heel sfeervol, en ze hebben veel verrassende Egyptische gerechten op de kaart. Wim probeert Molokheya, een gerecht met een soort groene soep, Litty eet kofta en Anneke en Johan kiezen samen nog eens een schotel van twee gevulde duifjes. Dit is onze laatste gezamenlijke maaltijd – tijd om Nick te bedanken voor de geweldige reis die hij ons bezorgd heeft! Dan is er nog een verrassing voor de moeders: de kinderen hebben vier toetjes besteld, want het is Moederdag vandaag! Het heet Oum Ali, en is een soort pudding – beetje machtig, maar wel heel lekker! Op straat regelen we enkele gewone taxi’s om ons terug te brengen naar het hotel, en daar is het tijd om afscheid te nemen. Op de heenreis kwam elk gezin met een andere vlucht; nu voor de terugreis zijn er twee varianten: vannacht, of morgen aan het begin van de middag. Wij blijven nog tot morgen, maar twee andere families zullen vannacht vertrekken, en dat betekent nu afscheid nemen. Welterusten, goede reis! Om 11 uur ’s avonds liggen we in bed.

Maandag 12 mei: Vertrek uit Caïro L L L

Twee families nog maar aan het ontbijt vanochtend – de andere twee zijn al op weg naar huis. Wij zijn om 7 uur opgestaan, want we willen deze laatste ochtend nog wel iets doen. Rustig ontbijten, en dan met de metro naar het Egyptisch museum. Daar hebben we lang niet alles gezien, en het lijkt ons een mooie afsluiting van onze Egypte-reis.

Het museum gaat om 9 uur open, en om 5 over 9 staan wij binnen in de grote hal. Wat een verschil met ons eerste bezoek, het is nog heel rustig, we kunnen de sfeer van het museum goed op ons laten inwerken. We beginnen met een soort rondleiding uit onze reisgids, langs allerlei hoogtepunten, maar al gauw dwalen we gewoon wat rond en kijken links en rechts wat ons aanspreekt. En zo zien we heel wat moois dat we bij ons eerste bezoek niet gezien hebben. Soms zoeken we wat uitleg op een bordje of in de reisgids, maar vaak ontbreekt die en dan fantaseren we zelf maar wat. We zien een klein beeldje van Cheops – van deze farao is de grootste piramide bewaard bij Cheops, maar van hemzelf alleen een heel klein beeldje. We lopen rustig rond langs de schatten van Toetanchamon, en zien daar een ‘pruikendoos’ en een bordspel. We ontdekken een kamer vol juwelen, een zaal met beelden uit de Grieks/Romeinse tijd (die zou je zó in Rome kunnen zetten, in de Capitolijnse musea), een zaal met handschriften, en enkele leuke grafgiften zoals een piepklein karretje of een model van een weverij of keuken.

We zouden hier nóg wel uren kunnen rondlopen, wat zijn we blij dat we voor dit tweede bezoek gekozen hebben, maar helaas is het om 11 uur tijd om terug te gaan naar het hotel. In de supermarkt vlakbij het hotel geven we onze laatste Egyptische ponden uit aan eetbare souvenirs: een ijsje voor nu, een yoghurtdrankje en iets te eten voor onderweg, en nog wat nootjes en een potje honing ‘voor thuis’. Snel alle aankopen verdelen over de bagage, en dan zijn we eigenlijk iets te laat klaar maar moeten we toch in de hal van het hotel nog even wachten op het busje dat ons naar het vliegveld zal brengen. Nick is hier ook, om afscheid te nemen.

Om een uur of 1 rijden we dan toch weg, door het drukke verkeer richting vliegveld. Dezelfde man die ons twee weken geleden heeft opgehaald, brengt ons nu ook weer terug. Desondanks komen we eerst bij de verkeerde terminal: maar onze begeleider regelt dan wel dat we door het busje alsnog naar de goede terminal gebracht worden. In het museum, de metro, het hotel en het busje was het lekker koel, maar buiten bij de ingang van de terminal merken we hoe vreselijk warm het is vandaag: 42°C is er voorspeld voor vandaag, en het is nu natuurlijk op het heetst van de dag.

Snel naar binnen, de koelte in, en inchecken. Tot onze schrik wordt ook hier al alle handbagage gecontroleerd op vloeistoffen – dat betekent nog snel even de fles water leegdrinken! De controle is niet superstreng: natuurlijk gaat bij Anneke’s rugzak het alarm af, maar als ze één fles water inlevert, mag de tas verder gewoon mee, inclusief de 4 pakjes vruchtensap die ze nog bij zich heeft! Toch moet de andere familie nog 2 busjes deo inleveren, die per ongeluk in de handbagage zaten – zo streng is de controle toch wel. We waren later dan gepland, maar na alle controles hebben we zelfs nog 10 minuten over – dan kunnen we instappen. Wij zitten in de middelste rij, niet bij een raam. Daardoor missen we het uitzicht op Kreta en andere Griekse eilanden.

Om 18.40 uur (Europese tijd, een uur vroeger dan in Egypte) landen we in Frankfurt. Daar hebben we ruime overstaptijd. Op een rustig plekje eten we wat fruit en drinken we het vruchtensap op (straks wordt de handbagage nogmaals gecontroleerd op vloeistoffen, we kunnen niet gokken dat het drinken dan nog een keer mee mag). Onze volgende vlucht vertrekt vanaf een ander gedeelte van het vliegveld, daarvoor moeten we met een rolbaan door een lange tunnel met verschillende kleuren licht, het lijkt wel een disco-tunnel. Dan aan de andere kant nog een stukje lopen.

Om 20.35 uur kunnen we aan boord voor de laatste etappe. We hadden al een instapkaart, en met de streepjescode op die kaart kunnen we zelf een toegangspoortje openen – dat bespaart ons een keer in de rij staan. In de vlucht vanaf Caïro naar Frankfurt hadden we al een warme maaltijd gehad, nu krijgen we een snack: een écht bruin broodje, heerlijk!

’s Avonds om 22.20 uur landen we op Schiphol. Het duurt even voordat de bagageband gaat lopen, maar als we de spullen hebben kunnen we direct naar de trein. Na half 12 zijn we op het station van Delft. Vanaf het station wandelen we met onze grote roltassen naar huis.

Dinsdag 13 mei: Weer thuis

Een paar minuten na middernacht zijn we thuis. De vakantie duurde dus tot dinsdag… diezelfde dinsdag beginnen ook de scholen weer!

Later vult Johan een enquête in over ons Familieavontuur naar Egypte en de Sinaï:
De leukste onderdelen van de reis vond hij: piramides en Egyptisch museum, kameel rijden, felucca, snorkelen en Sinaï (alles dus). De leukste overnachtingsadressen: Hurghada (luxe), bedoeïenen (sterren) en felucca (super relaxed, rustig). Wat hij van het eten vond? Ontbijt (brood) jak, de rest wel ok. Eindcijfer: een 9!